Baltic Trip, czyli przez Karelię na Nordkapp

Norkdapp - koniec Europy

Ciągnie wilka do lasu. Już kiedyś byłem w Norwegii, jednak po tamtym wyjeździe pozostał spory niedosyt. Udało nam się wówczas zobaczyć spory kawałek południowej cześci kraju wikingów. Tymczasem odległa Północ cały czas chodziła mi po głowie. W mojej wyobraźni była to kraina ogromnych, pustych przestrzeni, lodowatego morza i nigdy niekończącego się dnia. No i oczywiście reniferów. Zebraliśmy się więc w tym roku i ruszyliśmy. W trójkę - z Rolandem i Anią, samochodem - pożyczonym. Żeby było ciekawiej przez Rosję. Trzy tygodnie i 10,5 tysiąca kilometrów. Tym  razem minimum tekstu, maksimum zdjęć. Zapraszam.

Kiedy ruszamy z Trójmiasta dopisuje nam pogoda i dobry nastrój. W końcu przed nami 3 tygodnie przygody

Gdzieś tak od Sejn droga przybiera dramatyczny wymiar, wszystko jest rozkopane, do tego zaczyna potężnie padać i grzmieć

Nasz pierwszy nocleg ma miejsce gdzieś w polu, znajdujemy go już po ciemku. Drugiego dnia docieramy do Wilna.

Po dwóch dniach jazdy możemy trochę rozprostować nogi. Wilno wydaje nam się całkiem sympatyczne.

Oczywiście deszcz nie do końca chce dać nam spokój

Niestety nie mamy za dużo czasu, ledwie kilka godzin

Ostra Brama - można odnieść wrażenie, że tylko po to przyjeżdżają tu Polacy. Natężenie występowania języka polskiego wzrosło w tym miejscu o 80 %

Zastanawiamy się czy to stanie się normą, przekraczanie granicy z Łotwą również w czasie nawałnicy

Jak widać pogoda nie każdemu przeszkadza

Tak mniej więcej wyglądają nasze miejsca noclegowe, gdzieś na uboczu, w lesie, w polu. Wszystkie na dziko

Kolejny dzień na Łotwie wita nas wreszcie nieco lepszą pogodą

Poranny spacer po Rydze nastawia optymistycznie na dalszą część dnia

Ryska starówka spodobała nam się bardziej od tej wileńskiej

W końcu przekraczamy jakąś granicę w normalnych warunkach pogodowych

Nie wszędzie było łatwo znaleźć LPG, im dalej tym trudniej. O ile w Rosji ze względu na cenę benzyny nie był to aż taki problem o tyle w Norwegii robiło się bardzo przykro gdy skończył się gaz a nie znaleźliśmy stacji

Estonia od początku wydała nam się dziwnym krajem. Bardzo mało zurbanizowanym

Zresztą nie powinno to dziwić jeśli weźmie się pod uwagę fakt, że ponad jedna trzecia jej obywateli mieszka w stolicy

A stolica ta spodobała nam się jeszcze bardziej niż dwie poprzednie

Precyzując - chodzi o starówkę

Bardzo klimatyczną, z pozostałościami murów obronnych, z wąziutkimi uliczkami i urokliwymi kamieniczkami

Bo poza nią Tallinn poraża ogromnymi, komunistycznymi blokowiskami

Godziny spędzone w aucie powodują, że czasem trzeba przystanąć by się rozciągnąć

Nocleg w Estonii spędzamy na plaży Zatoki Fińskiej

Już tu daje się odczuć, że dzień jest wyraźnie dłuższy. Piękne i spokojne miejsce

W kolejce do przejścia granicznego stoimy dwa razy

Ktoś to jakoś dziwnie zorganizował. Najpierw należy udać się w miejsce oddalone o kilka kilometrów od przejścia i nabyć kwitek za 1,3 euro a następnie poczekać w kolejce na drugi za 3 euro

Potem już poszło w miarę sprawnie i bez większych problemów

W pewnym momencie zaczynają nas niepokoić dziwne odgłosy z prawego hamulca. Jako wybitni mechanicy postanowiamy się tym zająć

Chyba raczej nic nie zrobiliśmy ale jakoś udało nam się dojechać do Sankt Petersburga

Gdzie czekał na nas nocleg w takim oto miejscu

Trzeba więc uczcić jakoś osiągnięcie kolejnego celu w naszej podróży

Nasza noclegownia to nic innego jak garaż pełen motocykli

W którego nadbudowanym piętrze mieści się część mieszkalna

Brak okien i dudniący całą noc wentylator, gorąco jak w saunie, głośno jak w fabryce

Można powiedzieć, że śpimy na bombie

Miejscówa ma jednak swój niepowtarzalny klimat, okraszony zapachem smarów i benzyny

Nasz gospodarz - Viktor - zabiera nas na wycieczkę po mieście

Ponieważ nasze garażowe osiedle mieściło się na przedmieściach miasta, do centrum docieramy metrem

Viktor specjalnie wziął dzień wolny aby być naszym przewodnikiem

Centrum jest bardzo czyste, zadbane, elewacje wszystkich budynków są w nienagannym stanie

Trzeba jednak przyznać, że jeden dzień na Sankt Petersburg to o kilka tygodni za mało

Jak to powiedział Viktor na sam Ermitaż potrzebowalibyśmy ze dwóch tygodni

Więc nie weszliśmy do niego wcale

W zamian udajemy się w rejs Newą

Dzięki Viktorowi w cenie "po znajomości" czyli za darmo - tu symbol rewolucji październikowej - krążownik Aurora

Miasto zbudowano na bagnach, na kilkudziesięciu wyspach

Które spina 396 mostów, z których 14 największych otwieranych jest co noc aby umożliwić żeglugę

Bywa nazywane "Wenecją Północy" 

Można to zrozumieć kiedy statek wpływa pod nisko przewieszonymi mostami w wąskie kanały otoczone setkami kamienic

Rejs daje możliwość szczątkowego, pobieżnego zwiedzenia miasta

Na więcej nie mamy czasu, a tego dnia również siły

Sobór Zmartwychwstania Pańskiego

Na koniec udajemy się jeszcze do Ogrodu Letniego

Założonego w 1704 roku z inicjatywy Piotra I Wielkiego

Powrót do naszego lokum i rozpoczęcie wieczoru

Ekipa z każdą godziną rozkręca się coraz bardziej, szczególnie przypada im do gustu Żubrówka

Pożegnalne zdjęcie i czas opuścić gościnne progi tego przybytku

Naszym kierunkiem jest północ, jednak wpierw musimy objechać południowy brzeg olbrzymiej Ładogi

Viktor dał nam mapy Karelii więc staramy się zajechać do miejsc, które nam polecił

Pierwszym z nich jest mała wioseczka Staraya Svoboda

W której mieści się składający się z dwóch kompleksów (częściowo odrestaurowanych) monastyr

Pod wezwaniem Trójcy Świętej, pochodzący z XV wieku

Znajdujemy tu również pocztę, z której nie wysłaliśmy kartek, ale już kupiliśmy znaczki

Karelia to bardzo charakterystyczne drewniane budownictwo

A także długie proste przecinające niekończące się lasy

Szukając zupełnie czegoś innego, znajdujemy taki urokliwy zakątek

Wspomniane niekończące się lasy oznaczają też niekończącą się ilość owadów, które utrudniają życie, tu akurat atakowały nas chmary maleńkich, wchodzących wszędzie muszek

Trafiamy do miejsca gdzie na rzece Tokhmayoki

Zabarwiona na brązowo woda spływa takimi oto wodospadami

Tworząc bardzo malowniczy zakątek tuż przy głównej (a może jedynej) drodze

Nawet nam ciężko zepsuć urok tego miejsca

Odbiliśmy od drogi na Murmańsk ponad 200 km na zachód

Aby dotrzeć do Parku Ruskaela

Gdzie z zatopionych dawnych kamieniołomów utworzono park rozrywki

Przyciągający pięknymi formami skalnymi i turkusową wodą

Dźwięki drumli umilają podróż moim towarzyszom

Pierwsze i ostatnie ognisko na naszej trasie, nie łatwo coś zapalić, kiedy wszystko spowija wilgoć i zgnilizna

Ani ono dla ciepła ani dla jasności, jest bowiem i ciepło i jasno

Wody w karelskich jeziorach i rzekach mają bardzo często taki kolor - potężna Ładoga

Roland próbuje dojrzeć przeciwległy brzeg - bezskutecznie

Długi dzień daje nam się we znaki, o północy nadal nie chce się spać, za to rano ciężko wstać. Orzeźwienia szukamy więc w wodach tego jeziora

I znowu kilometry prostego jak drut asfaltu, czego nie przesypiamy w nocy, odsypiamy w samochodzie

Kanał Białomorski to kawał brutalnej historii epoki Stalinizmu

I kawał potężnej drogi wodnej, której udaje nam się zobaczyć zaledwie skrawek

Czasem trzeba zjeść szybko, w drodze - kanapka z jajkiem wg Rolanda

Wreszcie docieramy do Morza Białego, którego kolor może mylić

Jadę tu z nadzieją, że uda nam się stąd popłynąć na Wyspy Sołowieckie

Niestety okazuje się, że miejsca na statek powrotny są dopiero za 4 dni, a tyle nie możemy tu zostać

Rabocheostrovsk to jedno z tych miejsc, którego klimat wyjątkowo mnie urzeka

Stara, rozsypująca się drewniana zabudowa

Ciche morze w czasie odpływu

Uczucie pustki i nostalgii 

Przesiąknięte czymś odległym, nieuchwytnym

Atmosferą odległej północy, o tej porze roku wyjątkowo łagodnej

O tak przyjaznych i ciepłych barwach

Że chciałoby się tu zostać dłużej i poznać codzienność tego miejsca

Zostawiamy jednak Morze Białe i Sołowki i kierujemy się dalej na Północ

Naszym kolejnym celem jest leżący na Półwyspie Kolskim Kirovsk

Miasto, z którego najprościej wyruszyć w Chibiny

Wcale jednak nie jest tak prosto, nie ma tu bowiem żadnych szlaków ani informacji turystycznej, która mogłaby w czymś pomóc

Korzystając ze złapanego wifi i relacji internetowych dowiadujemy się, że musimy udać się na teren kopalni apatytu

Zostawiamy samochód pod bramą, pakujemy plecaki i ruszamy, nadal nie do końca wiedząc gdzie

Odczucia lekko surrealistyczne

Potężne opuszczone budowle i dominująca rdza

Kontrastują z zielonymi górami

- Wy idziecie do góry a my pod górę - krótkie spotkanie z górnikami, którzy pomagają nam obrać właściwy azymut

Kiedy kończą się zabudowania zaczyna się pogrom

Komary atakują w takiej ilości i z taką zaciekłością, że nie można na chwilę nawet przystanąć aby złapać oddech

Do tego grunt stanowi zapadająca się gruba warstwa mchu, co utrudnia stawianie kolejnych kroków

Warto zwrócić uwagę, że w góry wyszliśmy gdzieś koło 19

Słońce zachodzi jakieś 48 minut po północy, tylko po to żeby wzejść za niecałe dwie godziny

Komary jednak nie odczuwają tu w ogóle czasu ani zmęczenia, świdrujący jazgot nie ustępuje przez całą

Atakują również przy porannym składaniu namiotu

Dopiero na górze widać jak potężna jest kopalnia i jak daleko się ciągnie

Na dół schodzę z samego rana, ruszam jakoś po 6

Ania z Rolandem zostali niżej, tam gdzie kończyła się droga, nie chcieli iść bez szlaku

Niestety w Chibinach w ogóle nie ma szlaków

Znowu wracamy w postindustrialny świat

Do krainy rosyjskiego Mad Maxa

Po zaledwie kilkunastu godzinach walki z upałem i komarami

Jesteśmy totalnie wykończeni

Jakże ponuro musiałoby to miejsce wyglądać gdyby nie świeciło słońce

Czyniąc odwrót z Półwyspu zatrzymujemy się w jednym z setek takich zakątków

Gdzie kąpiemy się w warunkach, które uznajemy za luksus

Nabraliśmy ze sobą ciepłych rzeczy, jakbyśmy jechali nie wiadomo jak daleko na północ

Tymczasem Murmańsk wita nas 26 stopniami C

Ze wzgórza na którym stoi Alosza rozciąga się panorama na całe miasto

Ruszamy w kierunku norweskiej granicy, przez zmilitaryzowane tereny pełne poligonów i baz wojskowych

Wojskowe kontrole nie stwarzały nam żadnych problemów, za to rosyjski celnik chce nam rozbierać instalację gazową, na szczęście jego koledzy wybijają mu z głowy ten pomysł

Nie mieliśmy w Rosji żadnych problemów ani dziwnych, nieprzyjemnych sytuacji

Mimo to przekroczenie granicy norweskiej wywołuje jakiś psychiczny luz i bezgraniczne wręcz poczucie bezpieczeństwa

Norwegia wita nas też pięknym światłem powoli opadającego słońca

Nawet komarów jest jakoś mniej

Jest też to na co liczyłem, ogromna przestrzeń

I widoki, które powodują, że częściej trzeba by się zatrzymywać niż jechać

Pojawiają się też przypadkowi przechodnie na ulicy

Norwegia to też kraina niezliczonych tuneli

Kolejni chętni na podwóżkę

Wyjątkowo niepłoche rogacze

Na Przylądek Północny dojeżdżamy w chmurach

Na szczęście nasz brak pośpiechu okazuje się być bardzo dobrym rozwiązaniem

Gdyż doczekujemy momentu kiedy chmury się rozchodzą a widoki stają się sto razy lepsze

Do globusa trzeba się ustawiać w kolejce, nam się wpierniczyła japońska turystka

Tak naprawdę to właśnie tam jest najdalej na północ wysunięty skrawek Europy

Sam półwysep wydaje się być esencją surowego północnego klimatu

Nie ma tu w zasadzie drzew, jest kilka malutkich miejscowości

Poza tym surowe piękno

I stada reniferów

Morze Barentsa i długo długo nic

W jakiś sposób ten kadr oddaje klimat tego miejsca

Nocleg spędzamy nad jedną z zatok Morza Barentsa

O tej porze roku słońce tu nie zachodzi wcale

Można więc spokojnie o 2 w nocy zrobić sobie spacer plażą

A dla lepszego rozbudzenia poranna kąpiel

W prostej linii odległości w Norwegii nie są takie duże

Jednak w rzeczywistości dwa zjawiska zdecydowanie wydłużają czas podróży

Po pierwsze ograniczenie prędkości i wiążące się z jega nieprzestrzeganiem potężne mandaty

A po drugie drogi, które wiją się setkami zakrętów

Tak po prawdzie jest i trzeci powód

Widoki, które zmuszają do częstego zatrzymywania się

A takie tam sobie wybraliśmy miejsce na śniadanie

Naszym kierunkiem są Lofoty

Bajkowe wyspy

A w zasadzie góry zatopione w morzu

Ikoną norweskiej kultury i historii są wikingowie

Korzystamy więc z okazji aby bliżej przyjrzeć się dawnym pogańskim wojownikom

Zajeżdżając do muzeum Lofotr w miejscowości Borg

Jak wszystko na Lofotach tak i muzeum znajduje się w pięknej scenerii

W końcu mamy okazję w uczciwej walce rozwiązać wszystkie problemy

Rekonstrukcja chaty jarla Borgu

Przytrafia nam się również krótki rejs drakkarem, w którego załodze nie kto inny a Polak

Możemy też podpatrzyć jak wytwarzane były metalowe przedmioty

W zrekonstruowanej kuźni

Większą część przejazdu przez wyspy siedziałem z tyłu

Co oznacza, że przespałem jakieś 60% trasy

Co oczywiste ominęło mnie mnóstwo fantastycznych widoków

Taki jest jednak urok podróżowania samochodem

Docieramy do ostatniej miejscowości na wyspach o bezkompromisowej nazwie A

Gdzie zaraz za miejscowością

Nad skalnym morskim brzegiem

Znajdujemy nieformalny dziki kemping

Gdzie rozbiło się sporo wędrowców

Plany na kolejny dzień powodują, że musimy wstać wyjątkowo wcześnie

Czyli gdzieś przed 5 rano

Na szczęście pogoda zachęca do działania

Wracamy do A, dokładniej do portu

Gdzie pakujemy się na prom do Bodo

Lofoty żegnają nas porannymi mgłami unoszącymi się nad morską taflą

Z Bodo kierujemy się na południe, bo gdzieżby indziej

Czujny za sterami Roland wypatrzył nam takie oto miejsce, gdzie tradycyjnie wpadamy do wody

Smutny nieco moment opuszczenia Kręgu Polarnego

Od tej pory dzień będzie się już mocno skracał i coraz więcej mroku przynosić będzie noc

Wiecie jak to jest, bez takiego certyfikatu nikt nie uwierzy Wam, że tu byliście

Nam jednak musicie uwierzyć na słowo, bo sobie go darowaliśmy

Charakterystyczne pokrycie dachów wielu norweskich domów

Przyszedł czas aby zmierzyć się z inną ikoną Norwegii

Szukamy więc mitycznych Trolli

I coś nam podpowiada, że jesteśmy na dobrej drodze

Są i trolle

Droga Trolli to jedna z największych atrakcji Norwegii

Jedenaście wąziutkich serpentyn wykutych w skale

Z tym wyzwaniem dzielnie mierzy się Ania, mijanki są wyjątkowo interesujące

Coś tam gdzieś popadywało, ale nam przyszedł z tego wszystkiego jedynie taki widok

Idealnie gładki asfalt pośród postrzępionych szczytów, tak to Norwegia

Znowu śpimy w fantastycznym miejscu. Plan na rano - wejść na tę górę

Plan był wyjątkowo prosty

Wychodzimy o 7 i przed 10 jesteśmy z powrotem

Jakoś nie przyszło nam do głowy, że ocena sytuacji z dołu może trochę mijać się z rzeczywistością

Brak jakiejkolwiek ścieżki

Za to mnóstwo niestabilnych małych i średnich kamieni

I tyle samo tych większych, które jakoś trzeba pokonać

Szybko oddalam się od Ani i Rolanda, kiedy osiągam coś co mieliśmy za szczyt

Zostawiam tam rzeczy bo okazuje się, że to nie koniec - Alnestind to wysoki na 1665 m szczyt, na który wchodzę sam

Tymczasem moi towarzysze wylegują się w promieniach słońca

Cóż... też chyba muszę odpocząć

Droga w drugą stronę nie jest wiele łatwiejsza

Za to czeka na nas cieplutki prysznic - a koniec końców na drogę wracamy koło 13

Geirangerfjord to chyba najpopularniejszy obrazek z norweskich widokówek

Zwany też "Królem Fiordów"

Serpentyn tu jeszcze więcej niż na Drodze Trolli, największe wrażenie robią mijające się na zakrętach wielkie autobusy

Dla leniwych fanów gór, Norwedzy zbudowali drogę przez sam środek Joutnheimu

Vettisfossen - jeden z najwyższych wodospadów Norwegii

Jego"szum" towarzyszy nam podczas snu

Nam nie wystarczył Jotunheim widziany z wnętrza samochodu

Dlatego pakujemy plecaki i ruszamy na krótki trekking

Dopisuje nam bardzo przyjemna pogoda

Liczyłem, że uda nam się przejść szlak Besseggen

Który prowadzi granią rozdzielającą jeziora Gjende i Bessvatnet

Niestety podchodząc od tej strony wymagałoby to nieco więcej czasu

A szkoda bo widok w tamtym miejscu zapiera dech

Obozujemy w takim miejscu obok jakiegoś dziwnego namiotu

Drugiego dnia dajemy sobie jeszcze w kość

Norwedzy specjalnie się nie szczypią wyznaczając szlaki

Tak więc idąc tym przypadkowym jesteśmy narażeni na osuwające się kamienie i głazy

Szczęśliwie jednak spokojne tego dnia

Jest jakoś zdecydowanie zimniej niż dzień wcześniej

Chociaż wchodząc pod górę i tak można się zagrzać

Kiedy schodzimy w dół do jeziora Bygdin

Niebo zaczynają spowijać czarne chmury

Po chwili z nieba spada deszcz z taką mocą i siłą, że kompletnie nie ma sensu wyciągać dodatkowych ubrań z plecaków

Za to w górze, tam skąd przed chwilą zeszliśmy Thor co rusz ciska gromy

Wyżymamy ubrania a z butów wylewamy litry wody. Wszystko schnie jeszcze ze 3 dni

Nasz samochód dla ludu znalazł sobie godne towarzystwo

Stavkirke, czyli kościoły klepkowe, wznoszone w Norwegii między X a XII wiekiem

Kiedy jeszcze chrześcijaństwo intensywnie mieszało się z pogańskimi wierzeniami

Czego wyraz dawni rzemieślnicy dali właśnie w kościołach typu stav

Których kształt nawiązywał do drakkarów - smoczych łodzi wikingów

Podobnie jak zdobienia pełne pogańskich motywów

Dach przypominający smoczą łsukę

Kościół w Borgund był naszym ostatnim punktem w Norwegii

Stamtąd już bez żadnej przerwy na nocleg kierujemy się do Szwecji

Przejeżdżamy mostem łączącym Malmo i Kopenhagę

I nieugięcie przez Niemcy docieramy do Polskiej granicy, jeszcze tylko ponad 300 km i jesteśmy w domu