Bez wytchnienia

Każdy z moich dotychczasowych pobytów w górach miał w sobie moment wytchnienia, totalnego wyciszenia umysłu, takiego momentu oświecenia, czystości myśli. Tym razem tego zabrakło, w głowie mętlik totalny, a w nogach kolejne kilometry. Pod kątem przebytych szlaków wyjazd jak najbardziej udany, choć większość w chmurach i deszczu. Pod kątem umysłu - brak wytchnienia.

A może... morze...

Ten plan kiełkował od kilku lat

Od zawsze mieszkam w niedalekim sąsiedztwie morza. Kiedy jest się dzieckiem nad morze jeździ się z rodzicami smażyć się na piasku, budować zamki i oczywiście chlupać w wodzie. Z wiekiem człowiek idzie zapewne w jedną z dwóch dróg: kontynuuje plażowanie z całym jego dobytkiem, czyli tłumami ludzi, skwierczącym słońcem i ogólną plażową nudą albo od morza ucieka. Ja poszedłem tą drugą drogą.

Jakiś czas temu

A dokładnie cztery lata, jak razem z Psyholem pojechaliśmy rowerami na Mierzeję Wiślaną. To był krótki, ledwie trzydniowy wypad, w którego trakcie zrodził się pomysł na kolejny rok. I ten pomysł rok później udało nam się zrealizować; dotarliśmy z  Elbląga na koniec Polski - na Hel - dalej już się nie da. Ale, że mózgi kreatywne to również podczas tego wyjazdu zrodziliśmy nowy pomysł. Przejazd całego polskiego wybrzeża od Władysławowa do niemieckiej granicy. Niestety tego planu nie udało nam się zrealizować ani rok później ani dwa. Udało się dopiero w tym roku, jednak już solo...

ps. Łukasz cho na rower :)

A kiedyś było tak

To była pierwsza wyprawa Trampkiem - był dla nas bardzo wyrozumiały

Dziś wspomnieniowo :) Przypomniał mi się wyjazd sprzed dwóch lat do Rumunii. To było trochę szalone przedsięwzięcie. Świeżo kupiony motocykl, niesprawdzony w dłuższych wojażach, do tego kilkunastoletni. Świeżo upieczony kierowca, który w zasadzie nie miał żadnego pojęcia o jeżdżeniu motocyklem (umówmy się, na kursie za wiele nie uczą). Do tego wszystko odbyło się na wariata, kierunek został obrany na trzy dni przed wyjazdem. A mimo to jakoś nic nam nie przeszkadzało, nic nie stanowiło problemu. Po prostu wsiedliśmy i pojechaliśmy. I wszystko poszło dobrze, a może nawet lepiej. Poznaliśmy spory kawałek tego pięknego kraju i dziś kiedy patrzę na zdjęcia z tego wyjazdu czuję miłą nostalgię za klimatem jaki temu wyjazdowi towarzyszył.

Dużo wspomnień i obrazów zostało zapisanych na karcie aparatu i w naszych głowach

Perła Iranu

Plac Homeiniego i Meczet Piątkowy

Prawie dwudziestogodzinna podróż chińską ciężarówką mocno dała się nam we znaki. W Isfahanie jesteśmy o północy i jeszcze do 4 rano śpimy na pace fotona. W końcu jednak musimy się rozstać z Sabishem. Zostajemy sami gdzieś w mieście, którego kompletnie nie znamy. Cisza i spokój, bo wszyscy jeszcze śpią. Po kilku kilometrach rozkładamy się na ławce w parku i zasypiamy. Budzi nas odgłos biegających ludzi.

(Nie)oczekiwana przemiana

Chińska ciężarówka, irański kierowca i dwaj motocykliści bez motocykli :) (fot. E. Jóźwik)

Irańska biurokracja na granicy nas pokonała. Okazało się, że nie posiadamy właściwego dokumentu na to, aby wjechać na teren kraju motocyklami (carnet du passage). Nie byliśmy w stanie nic na to poradzić. Zostawiliśmy więc motocykle (z lekkim niepokojem) na parkingu celnym, zapakowaliśmy się w plecaki i ruszyliśmy na podbój Iranu w wersji backpackerskiej :)

Kierunek Persja

W stronę Persji

Kiedy planowaliśmy wyprawę nikt z nas nawet nie myślał, że możemy dotrzeć tak daleko. O Iranie pomyśleliśmy gdzieś na miesiąc przed wyjazdem, ale nie zdążyliśmy na czas załatwić wiz. Na szczęście udało się je wyrobić w Turcji. To odległe i dosyć egzotyczne dla nas państwo było wielką zagadką. Nie wiedzieliśmy czego się po nim spodziewać, czego oczekiwać. Nie zebraliśmy też wcześniej zbyt wielu informacji, ot kilka pobieżnych ciekawostek. Jeszcze przed wyjazdem z Turcji byliśmy ostrzegani, że może nas tam spotkać coś niedobrego. Z pewnym respektem przekraczaliśmy granicę, gdy otworzyła się przed nami ciężka metalowa brama, za którą stali umundurowani funkcjonariusze.