300 metrów przed szczytem

Kiepska widoczność, porywisty wiatr i błyskawice (fot. E. Jóźwik)

Już wieczorem zaczyna mocno wiać. W nocy praktycznie nie można spać, duje tak, że ścianka namiotu leży mi na głowie. Kiedy rano wychylamy głowy na zewnątrz praktycznie nic nie widać. Pojawił się śnieg. Dmucha jednak nieprzerwanie. Dopiero koło 10, korzystając z chwilowego wypogodzenia, zostawiamy obóz i wychodzimy do góry. Podchodzimy jakieś 200 metrów gdy zaczyna grzmieć, błyskać, a wiatr uporczywie spycha nas z grani. Chowamy się pod skałami aby przeczekać najgorsze. W takich warunkach nie ma sensu iść dalej. Wracamy do namiotu i wygrzewamy zmarznięte ciała. Dwie godziny później zwijamy wszystko i uciekamy na dół; najpierw po śladzie gpsa, potem już na oko - w kierunku wioski. Do niej docieramy pod wieczór,wyziębieni, zmęczeni i pokonani.

Tak właśnie wyglądał nasza próba ataku szczytowego (fot. E. Jóźwik)

Nasz namiot dobrze się maskował w tych warunkach (fot. E. Jóźwik)

Kiedy padł gps pozostało iść na azymut, korzystając z chwilowych przejaśnień (fot. E. Jóźwik)

Ucieczka do namiotu i ciepłego śpiwora (fot. E. Jóźwik)

Suphan Dagi - pierwsze cztery tysiące?

Suphan Dagi 4058 m n.p.m. - drugi co do wysokości szczyt Turcji

To miał być nasz pierwszy szczyt w trakcie wyprawy, a dla mnie pierwszy czterotysięcznik (do tej pory nawet trójki nie było). Po przyjemnym przedpołudniu u Nesima pora było się zebrać i ruszyć do góry. Dwa tygodnie zastoju (a raczej zasiedzenia w siodle motocykli) daje się z początku mocno we znaki.

W gościnie u Kurdów

W gościnie u Nesima (fot. E. Jóźwik)

Nawet nie wiedzieliśmy, że już jesteśmy w Kurdystanie. Po prostu o tym nie myśleliśmy. Uświadomił nas w tym Nesim, najważniejszy człowiek w malutkiej, pasterskiej wiosce u podnóża Suphana Dagi. On też nas ugościł w swoim domu i zapewnił bezpieczne schronienie dla naszych motocykli. Wypiliśmy z nim tysiąc szklanek herbaty, próbując przy okazji rozmawiać, choć nie znaliśmy wspólnego języka. Pozostał język gestów, jak zwykle niezawodny w takich momentach.

Nie pozwolono nam wyruszyć w górę bez odpowiedniego zaopatrzenia

Przed domem Nesima

W tej malutkiej wiosce u podnóża potężnej góry spotkaliśmy wspaniałych ludzi (fot. E. Jóźwik)

Zjadłem Marco Polo

Było tylko kwestią czasu kiedy ta książka wpadnie w moje ręce. Bo wpaść musiała. Po pierwsze dlatego, że dotyczy regionu świata, który od pewnego czasu coraz bardziej mnie przyciąga - Azji Centralnej; a po drugie ze względu na jej autora.

Co w puszczy piszczy

Pomorze i Kaszuby wciągają coraz bardziej. Ostatnio przeglądając mapę moją uwagę przykuła Puszcza Wierzchucińska. Tam też skierowaliśmy swoje kroki w ostatni weekend.

Pierwsze koty za płoty

Sporo już się napisałem na temat naszej zeszłorocznej podróży na różnych stronach i forach i jeszcze trochę to potrwa niczym pozamykam wszystko w tej sferze. Dzisiaj przyszła pora na opowiedzenie o tym na żywo - czyli debiut przed publicznością :) Odbyło się to na zaproszenie Zespołu Szkół nr 10 w Gdyni Karwinach przy okazji Drzwi Otwartych. Zdaję się, że debiut wypadł nie najgorzej, bo dzieciaki ani ich rodzice nie ciskali żadnych przedmiotów w moją stronę, co więcej słuchali z zainteresowaniem :) Z tego miejsca serdeczne podziękowania dla Jeiviego za zorganizowanie tego pokazu :)

Poranna niespodzianka

Tą drogą jechaliśmy w totalnych ciemnościach

W czasie naszej 36-dniowej podróży większość noclegów wyszukiwaliśmy po zmroku. Szczęśliwie dla nas znaczna ich część była bezpieczna i względnie wygodna. Po ucieczce z Trabzonu nocleg znaleźliśmy koło biednej wiejskie chaty. Wykończeni jazdą po ciemku, górską drogę bez kategorii, zalegliśmy jak trupy. Jakże miły był poranek, kiedy gospodyni tej chatki przyniosła nam gorącą herbatę i skromne, ale znakomite śniadanie. Uroku temu wszystkiemu dodawał wspaniały widok na potężną dolinę i wijącą się jej brzegiem witkę drogi, którą pokonywaliśmy w totalnych ciemnościach.

Poranek w takim miejscu, z takim widokiem...

i pyszne śniadanie pozytywnie nastawiły na nowy dzień