Baltic Trip, czyli przez Karelię na Nordkapp

Norkdapp - koniec Europy

Ciągnie wilka do lasu. Już kiedyś byłem w Norwegii, jednak po tamtym wyjeździe pozostał spory niedosyt. Udało nam się wówczas zobaczyć spory kawałek południowej cześci kraju wikingów. Tymczasem odległa Północ cały czas chodziła mi po głowie. W mojej wyobraźni była to kraina ogromnych, pustych przestrzeni, lodowatego morza i nigdy niekończącego się dnia. No i oczywiście reniferów. Zebraliśmy się więc w tym roku i ruszyliśmy. W trójkę - z Rolandem i Anią, samochodem - pożyczonym. Żeby było ciekawiej przez Rosję. Trzy tygodnie i 10,5 tysiąca kilometrów. Tym  razem minimum tekstu, maksimum zdjęć. Zapraszam.

Bez wytchnienia

Każdy z moich dotychczasowych pobytów w górach miał w sobie moment wytchnienia, totalnego wyciszenia umysłu, takiego momentu oświecenia, czystości myśli. Tym razem tego zabrakło, w głowie mętlik totalny, a w nogach kolejne kilometry. Pod kątem przebytych szlaków wyjazd jak najbardziej udany, choć większość w chmurach i deszczu. Pod kątem umysłu - brak wytchnienia.

A może... morze...

Ten plan kiełkował od kilku lat

Od zawsze mieszkam w niedalekim sąsiedztwie morza. Kiedy jest się dzieckiem nad morze jeździ się z rodzicami smażyć się na piasku, budować zamki i oczywiście chlupać w wodzie. Z wiekiem człowiek idzie zapewne w jedną z dwóch dróg: kontynuuje plażowanie z całym jego dobytkiem, czyli tłumami ludzi, skwierczącym słońcem i ogólną plażową nudą albo od morza ucieka. Ja poszedłem tą drugą drogą.

Jakiś czas temu

A dokładnie cztery lata, jak razem z Psyholem pojechaliśmy rowerami na Mierzeję Wiślaną. To był krótki, ledwie trzydniowy wypad, w którego trakcie zrodził się pomysł na kolejny rok. I ten pomysł rok później udało nam się zrealizować; dotarliśmy z  Elbląga na koniec Polski - na Hel - dalej już się nie da. Ale, że mózgi kreatywne to również podczas tego wyjazdu zrodziliśmy nowy pomysł. Przejazd całego polskiego wybrzeża od Władysławowa do niemieckiej granicy. Niestety tego planu nie udało nam się zrealizować ani rok później ani dwa. Udało się dopiero w tym roku, jednak już solo...

ps. Łukasz cho na rower :)

A kiedyś było tak

To była pierwsza wyprawa Trampkiem - był dla nas bardzo wyrozumiały

Dziś wspomnieniowo :) Przypomniał mi się wyjazd sprzed dwóch lat do Rumunii. To było trochę szalone przedsięwzięcie. Świeżo kupiony motocykl, niesprawdzony w dłuższych wojażach, do tego kilkunastoletni. Świeżo upieczony kierowca, który w zasadzie nie miał żadnego pojęcia o jeżdżeniu motocyklem (umówmy się, na kursie za wiele nie uczą). Do tego wszystko odbyło się na wariata, kierunek został obrany na trzy dni przed wyjazdem. A mimo to jakoś nic nam nie przeszkadzało, nic nie stanowiło problemu. Po prostu wsiedliśmy i pojechaliśmy. I wszystko poszło dobrze, a może nawet lepiej. Poznaliśmy spory kawałek tego pięknego kraju i dziś kiedy patrzę na zdjęcia z tego wyjazdu czuję miłą nostalgię za klimatem jaki temu wyjazdowi towarzyszył.

Dużo wspomnień i obrazów zostało zapisanych na karcie aparatu i w naszych głowach

Perła Iranu

Plac Homeiniego i Meczet Piątkowy

Prawie dwudziestogodzinna podróż chińską ciężarówką mocno dała się nam we znaki. W Isfahanie jesteśmy o północy i jeszcze do 4 rano śpimy na pace fotona. W końcu jednak musimy się rozstać z Sabishem. Zostajemy sami gdzieś w mieście, którego kompletnie nie znamy. Cisza i spokój, bo wszyscy jeszcze śpią. Po kilku kilometrach rozkładamy się na ławce w parku i zasypiamy. Budzi nas odgłos biegających ludzi.

(Nie)oczekiwana przemiana

Chińska ciężarówka, irański kierowca i dwaj motocykliści bez motocykli :) (fot. E. Jóźwik)

Irańska biurokracja na granicy nas pokonała. Okazało się, że nie posiadamy właściwego dokumentu na to, aby wjechać na teren kraju motocyklami (carnet du passage). Nie byliśmy w stanie nic na to poradzić. Zostawiliśmy więc motocykle (z lekkim niepokojem) na parkingu celnym, zapakowaliśmy się w plecaki i ruszyliśmy na podbój Iranu w wersji backpackerskiej :)