Jedziemy na północ

Tureckie przestrzenie czynią człowieka małym

Choć mieliśmy jechać na wschód, nad jezioro Van. Jednak dajemy się porwać pewnemu marzeniu, które zaczyna się w Trabzonie. Przynajmniej mamy taką nadzieję, że uda nam się tam załatwić jedną niezbędną rzecz. Tymczasem droga nad Morze Czarne rozpieszcza nas widokami. W zasadzie cały czas jesteśmy w górach, potężne masywy otaczają nas ze wszystkich stron.

Coś się dzieje

Powoli zaczynamy montować pierwsze ujęcia w jakąś całość. W zasadzie robi to nasz znajomy więc sami jesteśmy ciekawi kolejnych odsłon. Póki co klip z przygotowań.

Grunt to dobrze zacząć dzień

Podwójna dawka ognia, słońce i wulkan

Wstać przed czwartą, jeszcze póki ciemno i przyjemnie chłodno, przejechać kilkadziesiąt kilometrów motocyklem. A potem? Potem zrealizować marzenie o locie balonem.

Dziwne rzeczy

Brama do innego świata? (fot. E. Jóźwik)

Kiedy tak sobie niezobowiązująco lataliśmy po kapadockich bezdrożach trafiliśmy przypadkiem na takie tajemnicze obiekty. Dostrzegając je z daleka, uznaliśmy, że muszą to być jakieś antyczne ruiny. Z bliska jednak okazało się, że są to raczej budowle współczesne, być może jakaś forma sztuki a może po prostu dodatkowa atrakcja turystyczna, z pewnością bardzo widokowa z powietrza. W każdym razie zaintrygowani objechaliśmy wszystkie jakie znalazły się w promieniu naszego wzroku.

Wygląda jak ruiny świątyni

Ale z bliska widać, że to współczesna produkcja

Tu ląduje UFO

Jazda po wzgórzach między tymi budowlami była czystą przyjemnością

Niezawodny duet

A widok stąd rozciągał się na całą Kapadocję

Z czego słynie Kapadocja?

Gwiezdne Wojny?

Oczywiście z charakterystycznych tufowych form skalnych. Powiadają, że krajobraz jest to księżycowy. Nie wiedzieć czemu mi się bardziej kojarzy z Gwiezdnymi Wojnami :)

Kapadocja

Jak grzyby po deszczu

Kapadocja offowo

Pędzący Ernest

Kapadocja przysporzyła nam dużo rozrywki. W końcu mogliśmy pobawić się trochę poza asfaltem. Było sporo odcinków z niewdzięcznym piaskiem, którego nie znoszę, za to pośród pięknych tufowych form skalnych. Były też wspaniałe szutry na tamtejszych wzgórzach, usłane kamieniami, które co chwila strzelały spod kół. W oczekiwaniu na atrakcję dnia następnego ganialiśmy po tych terenach bitych kilka godzin dla czystej zabawy i przyjemności. 

Yamaszka dalej sunie po tureckich szutrach

Ernest nazwał ją EnJoy i chyba słusznie, bo dawała mu wiele radości

Jest dobrze!

Jest dobrze! (fot. E. Jóźwik)

Czasu ostatnio mało, więc i blog przysnął. Ale pisać jest o czym i zdjęć nie brakuje. Także niedługo powrócę do mojej ubiegłorocznego wyjazdu. A jest do czego wracać :)